De Walky Kalky van Jo Ortmans
- Jo Ortmans, bouwjaar 1951.
- Geboren in Ubachsberg, opgegroeid in Kunrade.
- Sinds 1987 woon ik in Craubeek, ‘sjoën, kleen en besloate’ tussen Kunrade en Klimmen.
Mijn loopbaan heb ik in verschillende functies als onderwijspedagoog in de onderwijswereld doorgebracht, waarvan de laatste 19 jaar als bestuursadviseur onderwijs bij een groot schoolbestuur van basis- en speciaal onderwijs in Zuid- en Midden Limburg.
In de moestuin te midden van wat tournesols
Inmiddels ben ik alweer 3 jaar met pensioen, dat niet wil zeggen dat ik niets meer hoef te doen. Ikigai, de Japanse geheimen voor een lang, gezond en gelukkig leven, kreeg ik van mijn dochter cadeau. Ikigai staat voor ‘de reden die jij hebt om ’s ochtends uit je bed te komen’. In het Frans noemen ze dat ‘raison d’être’. Redenen om ’s ochtends op te staan heb ik genoeg, ofschoon ik ook wel eens graag “in de dag leef”. De tijd van “’t moetisme” is immers voorbij.
Craubeek; de straat waar ik nu woon.
Je suis comme je suis. Ik ben gewoon ‘inne Limburgse jong’ met een vleugje Frans dat zichtbaar is in mijn Bourgondische levensstijl. Ik geniet graag van het leven; overal ter wereld, maar speciaal in mijn vertrouwde leefomgeving, dat het Land van Kalk wordt genoemd.
” Het Land van Kalk voelt als mijn buitenverblijf, waar ik te voet of op de fiets elke keer weer van geniet.Ik geloof dat ik de liefde voor mijn leefomgeving van mijn vader, geboren en getogen in Winthagen, heb meegekregen.”
Schiet mij onder het lopen zo af en toe het ultrakorte gedicht van K. Schippers te binnen;
‘Als dit Ierland was zou ik beter kijken’,
dan zie ik en geniet ik des te meer.
Winthagen, Craubeek, Kunderberg,
Vrouwenheide en Fromberg zijn
natuurrijke parels in het Land van Kalk.
Uitzicht ter hoogte van de Vrakel – en Fromberg
Met zijn heuvels en zijn dalen maakt dit landschap een soortgelijke golfbeweging als de zangerige klank van ons dialect. Als ik er wandel, gaat een wereld van stemmingsverschil voor me open. Beneden bestijg ik vanuit het omsloten dal de heuvel en als beloning voor de inspanning neem ik boven opgetogen de weidsheid van het uitzicht waar. Ik neem een lapjesdeken waar van groen, geel en gebruinde kleuren in een golvend gebied, dat wordt omzoomd door steile graften en holle wegen en hier en daar verspreid dagzomend kalkgesteente. Frivool gekrioel van vogels in de dorenhaag. Het gezang van de leeuwerik hoog in de lucht, dat mij volgt onderweg.
De breëk in d’r Kunderberg, waar Kundersteen werd gebroken. Tegenwoordig particulier terrein.
Ik geniet van de vrolijke kleuren en de zachte geuren van wilde bloemen langs paden en bermen en besef wederom dat de korenbloem mij lief is om zijn korenbloemen blauw. Daar ginds op een weidepaal zetelt de buizerd voordat hij opvliegt en gebruik maakt van de thermiek. Tot grote hoogte stijgt hij om zeilend door het luchtruim, vaak vergezeld net als ik, het domein te overzien. Een verblijf in het Land van Kalk doet je leven als god in Frankrijk.
Daan kin ich zoë mèr sjtoan te koekeloere,
val ich trük, merk ich, in mien moodertaal.
Wuur ich geweun gelukkig bie ’t geveul,
hie veul ich mie heem.
Daarbij die molen, die mooie molen op het “eiland van Ubachsberg” wachten mooie vergezichten op jou. Ze zijn niet in een plaatje te vatten. Ga het maar met eigen ogen zien en geniet van het Land van Kalk.
